شخصیاتی که مراحل معرفتی و کمال عرفانی را طی کردند، ادعایی ندارند. هرگز از ایشان شنیده نشده که من چه هستم و چه می‌کنم و چه می‌خواهم، ولی عملاً در بندگی خدا استمرار داشتند؛ یعنی کسی که در تمام عمرش آنچه را که ما دیدیم و تا آخر در عبادات شبانه‌اش، روزانه‌اش، گفتارش، قدمش، هرچه بوده برای خدا بوده.
مرحوم آیت‌الله صدرالدین کوهپایی گفتند: «من 20 روز مهمان ایشان بودم درقم. ساعت‌ها قبل از اذان مشرف می‌شدیم به حرم. ایشان در درگاه حرم می‌ایستادند به نماز نافله تا اذان می‌شد. نماز صبح را به جا می‌آوردند. بازمی‌گشتند و ساعات روز را به درس و بحث تا آخر می‌گذراندند، به‌گونه‌ای که من خسته شدم، توان اینکه ادامه بدهم نداشتم.»
از عبادت آنچه را که انجام می‌دادند، طبیعی بود که از جماعت و عبادت و نمازهای شب، ولی توسلات ایشان آنچه که بود، به مقام مقدس حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بیشتر بود. هر وقت متوسل می‌شدند، به ذیل عنایت حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بود. دعاهای ایشان دعاهای معمول بود، ولی آنچه را توصیه می‌کردند به ما، استغفار و صلوات بر محمد و خاندان محمد سلام‌الله‌علیهم بود.
راوی: آیت‌الله نورالله شاه‌آبادی