رادیو داشتیم و اخبار گوش می‌دادیم. آن زمان برق نبود. رادیو با باطری کار می‌کرد. زمانی که پدر به خانه ما می‌آمدند، اخبار گوش میدادند. اخبار رادیو دو بعد از ظهر بود یا هشت شب. من رادیو آندریا را خریده بودم. می‌گفتند که اخبارش اشکالی ندارد. می‌گفتند: «اخبار درست است و این اخبار خوب است. حالا رادیو نوار می‌گذارد و موسیقی می‌گذارد، گوش نمی‌دهیم.» اما اخبار را گوش می‌دادیم و آدم باید از زندگی داخلی و خارجی‌اش اطلاع داشته باشد.[1]
راوی: حسن شاهآبادی
[1] مصاحبه با حسن شاهآبادی
چون پدر و مادر من یک فرد متدینی بودند، من به خاطر دارم پدر و مادرم زمانی که ما پنج یا شش ساله بودیم، سورۀ حمد و توحید را ایشان به ما یاد دادند. ایشان در کوچۀ سرداری پشت مسجد سپهسالار منزل داشتند. آنجا نماز و روزه و حمد و سوره را ایشان به ما یاد دادند. پدرمان گاهی اوقات برای مسائلی که پیش میآمد، سؤالاتی میکردیم و ایشان جواب‌مان را میدادند. ایشان چندین زن داشتند و مادر بنده دومین یا سومین زن ایشان بودند. کسی می‌گفت که مادر من عاشق پدر شما شد و خودش نمی‌توانست کاری انجام بدهد، دختر خودش را به ایشان داد.[1]
راوی: حسن شاهآبادی
[1] مصاحبه با حسن شاهآبادی
ایشان یک فردی بودند که عارف بودند. علما گاهی اوقات نمی‌توانستند ببینید علم حکمت با علوم دینی دیگر خیلی تفاوت دارد. عرفان و علم توحید یک مقدار تفاوت دارد. البته علم عرفان با تمام مشخصات، اگر کسی علم عرفان بخواند و بخواهد برود مجتهد بشود و علم دین را یاد بگیرد، قاتی می‌کند؛ چنانکه بعضی‌ها کردند. اما پدر ما به‌قدری در این مسئله قوی بودند که هم علم عرفان خواند و هم علم اجتهاد خواند. زمانی که جایی می‌رفتند و چای می‌خوردند، می‌گفتند: «چون ایشان عارف هستند، عاری از دین هستند» و استکان را آب میکشیدند. مثلاً جایی ایشان را دعوت می‌کردند، صاحب‌خانه، مثلاً تا این مقدار نمی‌دانست. حالا صاحب‌خانه یا کسی دیگر ایشان را دعوت کرده بود. اما چای که می‌خوردند، کسانی که از عرفان چیزی نمی‌‌دانستند، می‌گفتند: «ایشان عارف هستند و نجس هستند» و لیوانش را آب میکشیدند.[1]
راوی: حسن شاهآبادی
[1] مصاحبه با حسن شاهآبادی
درس‌‌هایی که ایشان در مسجد داشتند، یک زمانی بود که کارهای عمومی را انجام میدادند؛ برای اینکه مردم بتوانند درست نماز بخوانند و درست روزه بگیرند و هم زندگی آنها تأمین بشود. بعد یک زمانی برای افرادی که خاص بودند، تفسیر قرآن و معارف اسلامی و عرفان را درس میدادند؛ البته درس عرفان را افراد مخصوص می‌آمدند، نمی‌توانستند درک عرفان بکنند.
محل تشکیل این کلاس‌‌ها گاهی اوقات در منزل بود که افراد خاص می‌آمدند. چون که در مسجد جامع نماز می‌خواندند، از درِ جنوبی مسجد جامع می‌آمدند به طرف بازارچه آهنگرها. نزدیک مسجد که آنجا منزل‌‌شان بود، افراد مخصوص می‌آمدند و از ایشان درس عرفان می‌گرفتند؛ چون عرفان مقدماتی داشت که این مقدمات را باید خدمت‌‌شان انجام میدادند و اگر این مقدمات نبود، عرفان برای آنها سخت بود و گاهی اوقات از راه عقل خارج میشدند، دیوانه میشدند.[1]
راوی: حسن شاهآبادی
[1] مصاحبه با حسن شاهآبادی
پدرطوری بودند که ما مجبور بودیم که به ایشان احترام بگذاریم. علت آن این بود که انسانی بودند که هیچ موقع کلمۀ زشتی به انسان نمی‌گفتند. اگر هم خطا میکردیم، نهایت نصیحت می‌کردند که خطا نکنید و می‌گفتند کارتان خطا بوده. ما اجباراً باید به ایشان احترام می‌گذاشتیم، چون اگر ما احترام نمی‌گذاشتیم، همسایگان هم احترام نمی‌گذاشتند و کسی احترام نمی‌گذاشت. وقتی ایشان به مسجد می‌رفتند و ما هم دنبالشان می‌رفتیم، محال بود که ما هم‌قدم با ایشان راه برویم. دو قدم دورتر از ایشان راه می‌رفتیم و به ایشان احترام می‌گذاشتیم، برای اینکه مردم بدانند ایشان پدر ما هستند و ما بچۀ ایشان هستیم. مردم هم به ایشان احترام می‌گذاشتند و وقتی ایشان را می‌دیدند، سلام می‌گفتند و رد میشدند.[1]
راوی: حسن شاهآبادی
[1] مصاحبه با حسن شاهآبادی