بی‌بی این خانه کیست؟

مرحوم آیت‌الله‌العظمی شاه‌آبادی در محیط خانواده بسیار رئوف و مهربان بودند‌ و برخورد بسیار جالبی داشتند. از همین رو، همسران این بزرگوار هم نسبت به یکدیگر عجیب بودند. مادرم تعریف می‌کرد: «اگر بانوی ناشناسی وارد این خانه می‌شد، نمی‌توانست تشخیص بدهد که بی‌بی این خانه کیه، کنیز این خانه کیه.» مثلاً دو تا همسر که هر دو از شخصیت‌های خانوادگی بزرگی برخوردار بودند، نسبت به یکدیگر بی‌نهایت احترام داشتند. مثلاً یکی از این‌ها پا می‌شد برای دیگری قلیان آماده می‌کرد. آن یکی پا می‌شد چای می‌ریخت؛ یعنی هر دو در نهایت بزرگی و متانت و محبت و درواقع خود این روش یک درس انسانیت بود برای دیگر انسان‌ها که این‌ها به هم عشق می‌ورزیدند و به هم محبت داشتند.

 

راوی: حجت‌الاسلام سید علی اکبر قریشی

همسر مخلص

یکی از عیالات مرحوم آیت‌الله شاه‌آبادی، البته به احترام مادر من، گفت: «من مخصوصاً این سفر میام قم که به برادرانم سفارش شما را بکنم.» چهار برادر بزرگ و مجتهد بزرگوار ایشان بودند و من در مدرسه اجدادی ایشان مشغول به تحصیل بودم؛ یعنی این‌ها هم از لحاظ این مکتب پرورش‌یافته مخلصی بودند. همین بانوی بزرگوار در وصیت‌نامه‌اش توصیه می‌کند به آیت‌الله نصرالله شاه‌آبادی که «در مجلس من آقای قریشی باید منبر برود.» وقتی من رفتم به مجلس، دیدم بزرگانی مثل مرحوم علامه فلسفی و گویندگان دیگری حضور داشتند. من به حاج‌آقا نصرالله عرض کردم: «خب با بودن آقایان، بزرگان کلام و سخن، چگونه منبر بروم؟» فرمودند: «دیگر وصیت مادر است و باید منبر بروی.» یادم نمی‌رود که آن سال البته منبر کوتاه بود، ولی می‌توانم بگویم که حق مطلب را بحمدالله توانستم ادا کنم و روح این بانوی بزرگ اسلام را شاد کنم.[1]

 

راوی: حجت‌الاسلام سید علی اکبر قریشی

 

---

[1] لازم به توضیح است این بانوی مکرم خانم مریم‌سادات روحانی، دختر فقیه متنفذ قم، مرحوم آیت‌الله حاج سید صادق قمی روحانی و خواهر حضرات آیات حاج میرزا محمود، حاج میرزا ابوالحسن، حاج میرزا ابوالقاسم و حاج آقا احمد روحانی بودند.