از جهت مادری نوه عموی مرحوم شهید شاهآبادی هستم و لذا از اوایل دوران تحصیل قم با این دودمان محشور بودم، مأنوس بودم و مراوده داشتم. اولین باری که از قم به تهران آمدم، خدمت مرحوم شاهآبادی بزرگ رسیدیم و دست ایشان را بوسیدیم. از مادرم پرسید ایشان را معرفی کنید. من را معرفی کردند. مرحوم آقای شاهآبادی صدا زد: «مهدی، بیا پسر عموت رو ببر یه امتحان کن ببین چی خونده و چقدر بلده.» مرحوم آقا مهدی شاهآبادی من را دعوت کرد در یک اتاقی. اول پرسید: «چی داری می‌خونی؟» گفتم. سؤالاتی کردند. از خوشحالی دوید پیش مرحوم پدر و گزارش داد که «آقاجون اونچه خونده قشنگ بلده.» ولذا از همان ابتدای امر، مرحوم شاهآبادی بزرگ لطف خاصی به من داشتند و عنایت داشتند.
به خاطر همین نسبت که بود و مادرم هم حضور داشت و من هم تقریباً بچه بودم، شاید بین 15- 16 سالگی، با این خانواده محشور بودم.
راوی: حجت‌الاسلام سید علی‌اکبر قریشی
