تعریف عارف کامل

      حضرت آیت‌الله شاه‌آبادی را به‌حق می­توان یک عارف کامل نامید؛ چون ایشان در دو زمینه عرفان نظری و عملی رشد کرده بودند و کارهای زیادی نیز در این زمینه انجام داده بودند. در عرفان افراد فراوانی هستند که تلاش‌­های زیادی انجام داده­ اند، اما هر کدام در شاخه خاص خودشان (نظری یا عملی) فعالیت کرده‌‌اند؛ زیرا این دو عرفان کاملاً از یکدیگر مجزا هستند؛ یعنی نمی‌­توان گفت کسی که در زمینه عرفان نظری کار کرده است، حتماً در عرفان عملی هم سرآمد است؛ یا کسی که در عرفان عملی تلاش کرده است، در عرفان نظری هم بلندمرتبه خواهد بود. به عنوان نمونه ما انسان‌­هایی را شاهد هستیم که خیلی صاف و ساده بودند و در هیچ مکتب عرفانی هم درس نخوانده بودند، اما تقوا پیشه کرده بودند و بر اساس نظرات عرفایی همچون آیت‌الله شاه‌آبادی عمل کردند. در نتیجه به جلو حرکت کردند. خدا هم راه­‌های زیادی به آن‌­ها نشان داد و آن‌­ها توانستند در زمینه عرفان عملی موفق شوند.

درواقع، عارف کامل به عارفی گفته می‌­شود که هم خودش را نجات دهد و هم دیگران را. لذا آیت‌الله شاه‌آبادی در بحث عرفان عملی واقعاً کامل هستند و در کنار آن هم پشتوانه عرفان نظری را به همراه دارند.

 

منبع: مصاحبه با دکتر عباس گوهری

استمرار در بندگی

شخصیاتی که مراحل معرفتی و کمال عرفانی را طی کردند، ادعایی ندارند. هرگز از ایشان شنیده نشده که من چه هستم و چه می‌کنم و چه می‌خواهم، ولی عملاً در بندگی خدا استمرار داشتند؛ یعنی کسی که در تمام عمرش آنچه را که ما دیدیم و تا آخر در عبادات شبانه‌اش، روزانه‌اش، گفتارش، قدمش، هرچه بوده برای خدا بوده.

مرحوم آیت‌الله صدرالدین کوهپایی گفتند: «من 20 روز مهمان ایشان بودم درقم. ساعت‌ها قبل از اذان مشرف می‌شدیم به حرم. ایشان در درگاه حرم می‌ایستادند به نماز نافله تا اذان می‌شد. نماز صبح را به جا می‌آوردند. بازمی‌گشتند و ساعات روز را به درس و بحث تا آخر می‌گذراندند، به‌گونه‌ای که من خسته شدم، توان اینکه ادامه بدهم نداشتم.»

از عبادت آنچه را که انجام می‌دادند، طبیعی بود که از جماعت و عبادت و نمازهای شب، ولی توسلات ایشان آنچه که بود، به مقام مقدس حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بیشتر بود. هر وقت متوسل می‌شدند، به ذیل عنایت حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بود. دعاهای ایشان دعاهای معمول بود، ولی آنچه را توصیه می‌کردند به ما، استغفار و صلوات بر محمد و خاندان محمد سلام‌الله‌علیهم بود.

 

راوی: آیت‌الله نورالله شاه‌آبادی