مرحوم آیت‌الله‌العظمی اصفهانی[1] در اصفهان قائل به جاری شدن حدود اسلامی بود و امر به معروف و نهی از منکر را در مرحله عمل لازم می‌دانست. لذا حاکم اصفهان به ناصرالدین‌شاه نامه‌ای می‌نویسد که ایشان مانعی بر سر راه ماست. ناصرالدین‌شاه دستور تبعید معظمٌ له از اصفهان به تهران را صادر می‌کند. وقتی که ایشان به تهران می‌آیند، در پایتخت هم به وظیفه شرعی خودش عمل می‌کند و از جمله روزی شاهد بوده که در همین محله سرچشمه، یک نفر به اصطلاح ارمنی مجلس عیش و نوش برپا کرده و مشروب‌سازی و مشروب‌فروشی دارد. وقتی چند بار نصیحت می‌کند و او قبول نمی‌کند، سرانجام خودش روزی با همراهی مریدها از نماز جماعت که می‌آیند، وارد منزل او می‌شوند و دستور می‌دهد تمام خمره‌های شراب را در چاه خالی کنند، ولی شیشه‌ها و خمره‌ها را نشکنند که این اتفاق باز هم مورد اعتراض شاه قرار می‌گیرد.
راوی: قاسم تبریزی
[1] پدر بزرگوار آیت‌الله‌العظمی میرزا محمدعلی شاهآبادی
